Już dawno chciałam napisać tę notkę, ale jakoś się nie składało, prawdę powiedziawszy trochę się boję, ale cóż...
Muszę przyznać, że postać Judasza fascynuje mnie od dawna. Swego czasu przeczytałam wiele różnych pozycji na ten temat ( i nie były rozważania typu Dan Brown:), najbardziej zainspirowały mnie książki profesor Świderkówny.
Dlaczego postać Judasza wydaje mi się taka ciekawa? Oczywiście z powodu moich zainteresowań polityką i jej wpływem na życie pojedynczych osób, także duchowe.
Spróbuję nakreślić tło zdarzeń właśnie z punktu widzenia politycznego:
A więc - w chwili, kiedy Jezus pojawia się publicznie i zaczyna być coraz bardziej znany, mamy taką oto sytuację - państwo żydowskie jest pod władzą rzymską, ale nie jest to typowa okupacja, tak jak dziś to rozumiemy >
W 63 p.n.e. do Judei (od strony Syrii) wkroczył rzymski legion pod wodzą Pompejusza. Zwolennicy arcykapłana Jana Hirkana II bez walki poddali Jerozolimę. Państwo Machabeuszy przestało istnieć, a Judea znalazła się w strefie bezpośrednich wpływów imperium rzymskiego. Prokonsul Syrii, Aulus Gabinius włączył państwo Machabeuszy do Galilei, pomniejszył obszar prowincji Judei (połączona Judea z Samarią i z 5 mniejszymi dystryktami) i podporządkował swojej kontroli prefekta Syrii. Pomimo to, Żydzi otrzymali dużą wolność w sprawach wewnętrznych w Judei./za Wiki
W owym czasie Żydzi mają swojego króla, rozwija się Jerozolima, ale w roku trzecim AD wybucha powstanie, po którym Judea zostaje włączona w skład imperium rzymskiego i traci część swobód oraz podmiotowość jako odrębne państwo lenne (oczywiście używam słowa lenne w rozumieniu średniowiecznym, dla ułatwienia). Jednak nadal panuje swoboda wyznania i spory zakres decyzji jest oddany Żydom, natomiast rozwijają się dwa stronnictwa, jedno dążące do porozumienia z najeźdźcą i ułożenia poprawnych stosunków (pozytywiści?), reprezentują to stanowisko arcykapłani i Sanhedryn, drugie, nielegalne to zeloci (romantycy?), którzy dążą do powstania i odzyskania podmiotowości/wyzwolenia spod rzymskiej niewoli. To powstanie wybuchnie w końcu w roku 66 AD i zakończy się zniszczeniem Świątyni jerozolimskiej (70 r.) i bohaterską obroną Masady (73/74).
Są historycy, którzy twierdzą, że Barabasz nie mógł być pospolitym bandytą, bo dlaczego niby Żydzi mieliby chcieć uwolnienia bandziora? Twierdzą oni, że Barabasz mógł być uwięzionym buntownikiem, zelotą właśnie, a może nawet jednym z przywódców tego stronnictwa. Zwracają uwagę na przydomek Judasza > Iskariota. Inaczej Judasz z Kariotu (dosł. mąż z Kariotu) lub też człowiek związany z sykariuszami, najbardziej radykalnym odłamem zelotów. Ta hipoteza wydała mi się szczególnie ciekawa i oto, co sobie wyobraziłam:
Judasz jest prawdopodobnie człowiekiem wykształconym i godnym zaufania, bowiem przez cały czas nauczania Jezusa zajmuje się finansami, a więc zapewne także tym, co dziś nazywamy logistyką, czyli zapewnia spanie, utrzymanie, organizacje spotkań itp. Jest jedynym apostołem spoza Galilei, a mimo to cieszy się dużym zaufaniem zarówno Jezusa, jak całej grupy. Mało tego – Judasz jest człowiekiem, który głęboko wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, że przyszedł uratować naród żydowski.
Co jest ratunkiem dla Żydów wg Judasza? Oczywiście wyzwolenie z rzymskiej podległości. Judasz nie zdradza Chrystusa dla 30 srebrników, bierze tę zapłatę dla niepoznaki, gdyby jej nie wziął, spisek by się nie udał. Judasz chce doprowadzić do wielkiego powstania i uratować Barabasza – dlatego wydaje Chrystusa, dlatego zeloci podburzają tłum i Barabasz zostaje uwolniony. Judasz jest absolutnie przekonany, że Jezus jest nietykalny, zrobi cud, pognębi prześladowców i nareszcie wybuchnie wielkie powstanie pod wodzą Mesjasza.
Niestety, dzieje się coś zupełnie innego, Jezus zostaje zamordowany w okrutny sposób, a Judasz traci wiarę w Mesjasza. Wie tylko, że się pomylił i doprowadził do śmierci dobrego, niewinnego człowieka, który był po prostu kolejnym prorokiem. Dlatego popełnia samobójstwo.
Przyznacie Państwo, że taka interpretacja zdarzeń jest interesująca i daje wiele do myślenia. Mamy tu klasyczną manipulację polityczną i zawiązanie spisku w jak najlepszej wierze, dla dobra Żydów, dla odzyskania wolności. Gdzie tkwi zasadniczy błąd rozumowania Judasza? Ano w tym, że wierząc, iż Jezus to Mesjasz, mimo wszystko traktuje Go przedmiotowo, usiłuje Go „wykorzystać” wg własnego planu.
Jezus ostrzega swojego apostoła, wyraźnie daje mu do zrozumienia, żeby tego nie robił – ale nic nie narzuca, bo rzeczy muszą się dziać wg własnej woli i wyboru Judasza. Judasz oczywiście w tym momencie już niczego nie słucha, jest już „gdzie indziej”, w jego głowie jest już gotowy plan powstania, musi dopilnować mnóstwa rzeczy, zgrać w czasie....
Postać Judasza jest w tej interpretacji niezmiernie tragiczna, bowiem on naprawdę działa „w dobrej wierze” – dlaczego tak postępuje? I tu mam też pewien pomysł – otóż być może Judasz był przekonany, że co prawda Jezus jest Mesjaszem, ale na polityce to się nie zna, w końcu to tylko prosty cieśla, nie rozumie, co jest konieczne i jak to rozegrać, jest zbyt uczciwy i niewinny, żeby Go w to w ogóle wplątywać, trzeba Go przymusić niejako do roli, jaką mu przypisało Pismo wg wiary Żydów.
Jednym słowem – Judasz „wiedział lepiej”, jak wykorzystać Jezusa i jego „możliwości”....
Bo niby po co facet miałby się łasić na 30 srebrników? To nie była duża kasa. On chciał być akuszerem wielkiego zwycięstwa. Marzył mu się Wielki Izrael z Mesjaszem na czele, ale też i zapewne z Judaszem, jako tym, który de facto będzie rządził u boku Mistrza - cóż w tym dziwnego, wszak każdy chciałby mieć jakiś sukces i nagrodę za tak wielkie zaangażowanie dla dobra ojczyzny, prawda?
Wydaje mi się, że taka interpretacja, choć mocno nieortodoksyjna, może jednak posłużyć do przemyśleń, zwłaszcza w Wielkim Poście.
Tu link pomocny w zamówieniu mojego albumu o Śląsku >
kapliczkiwiejskie@interia.pl
A tu coś, czego nie wolno odpuścić!! >
http://solidarni2010.pl/30218-powstal-ruch-kontroli-wyborow---konferencja-powstan-polsko---relacja-minuta-po-minucie-z-konferencji.html
