Niebo złote ci otworzę,
w którym ciszy biała nić
jak ogromny dźwięków orzech,
który pęknie, aby żyć
zielonymi listeczkami,
śpiewem jezior, zmierzchu graniem,
aż ukaże jądro mleczne ptasi świt.
Ziemię twardą ci przemienię
w mleczów miękkich płynny lot,
wyprowadzę z rzeczy cienie,
które prężą się jak kot,
futrem iskrząc zwiną wszystko
w barwy burz, w serduszka listków,
w deszczów siwy splot.
I powietrza drżące strugi
jak z anielskiej strzechy dym
zmienię ci w aleje długie,
w brzóz przejrzystych śpiewny płyn,
aż zagrają jak wiolonczel
żal - różowe światła pnącze,
pszczelich skrzydeł hymn.
Jeno wyjmij mi z tych oczu
szkło bolesne - obraz dni,
które czaszki białe toczy
przez płonące łąki krwi.
Jeno odmień czas kaleki,
zakryj groby płaszczem rzeki,
zetrzyj z włosów pył bitewny,
tych lat gniewnych czarny pył.
Krzysztof Kamil Baczyński, 15.06.1943
PS. Uczciwie ostrzegam, że wszelkie stalinowskie w duchu, "narodowe" w treści dywagacje na temat Powstania wywalę bez ostrzeżenia.
Gdyby nie było Powstania, nie byłoby Polski, „...bo wolność krzyżami się mierzy”, a ofiarna krew nigdy nie idzie na marne. Jak ktoś tego nie rozumie, to jest ślepcem, post-politycznym naiwniakiem albo chytrym, szukajacym poklasku głupkiem. I tyle.
Komentarze